Monologue

“And I want to play hide-and-seek and give you my clothes and tell you I like your shoes and sit on the steps while you take a bath and massage your neck and kiss your feet and hold your hand and go for a meal and not mind when you eat my food and meet you at Rudy's and talk about the day and type up your letters and carry your boxes and laugh at your paranoia and give you tapes you don't listen to and watch great films and watch terrible films and complain about the radio and take pictures of you when you're sleeping and get up to fetch you coffee and bagels and Danish and go to Florent and drink coffee at midnight and have you steal my cigarettes and never be able to find a match and tell you about the tv programme I saw the night before and take you to the eye hospital and not laugh at your jokes and want you in the morning but let you sleep for a while and kiss your back and stroke your skin and tell you how much I love your hair your eyes your lips your neck your breasts your arse your

and sit on the steps smoking till your neighbour comes home and sit on the steps smoking till you come home and worry when you're late and be amazed when you're early and give you sunflowers and go to your party and dance till I'm black and be sorry when I'm wrong and happy when you forgive me and look at your photos and wish I'd known you forever and hear your voice in my ear and feel your skin on my skin and get scared when you're angry and your eye has gone red and the other eye blue and your hair to the left and your face oriental and tell you you're gorgeous and hug you when you're anxious and hold you when you hurt and want you when I smell you and offend you when I touch you and whimper when I'm next to you and whimper when I'm not and dribble on your breast and smother you in the night and get cold when you take the blanket and hot when you don't and melt when you smile and dissolve when you laugh and not understand why you think I'm rejecting you when I'm not rejecting you and wonder how you could think I'd ever reject you and wonder who you are but accept you anyway and tell you about the tree angel enchanted forest boy who flew across the ocean because he loved you and write poems for you and wonder why you don't believe me and have a feeling so deep I can't find words for it and want to buy you a kitten I'd get jealous of because it would get more attention than me and keep you in bed when you have to go and cry like a baby when you finally do and get rid of the roaches and buy you presents you don't want and take them away again and ask you to marry me and you say no again but keep on asking because though you think I don't mean it I do always have from the first time I asked you and wander the city thinking it's empty without you and want what you want and think I'm losing myself but know I'm safe with you and tell you the worst of me and try to give you the best of me because you don't deserve any less and answer your questions when I'd rather not and tell you the truth when I really don't want to and try to be honest because I know you prefer it and think it's all over but hang on in for just ten more minutes before you throw me out of your life and forget who I am and try to get closer to you because it's beautiful learning to know you and well worth the effort and speak German to you badly and Hebrew to you worse and make love with you at three in the morning and somehow somehow somehow communicate some of the overwhelming undying overpowering unconditional all-encompassing heart-enriching mind-expanding on-going never-ending love I have for you.”
― Sarah Kane, Crave

Η ζωή

Είναι μερικά βράδια που απλά κάθεσαι στον καναπέ σου και σκέφτεσαι τα ''μεγάλα'' ζητήματα αυτού του κόσμου, όπως τι είναι η ζωή; Μας φτάνει μία για να κάνουμε όλα αυτά που θέλουμε; Πως θα έπρεπε να συμπεριφερόμαστε με το δεδομένο πως έχουμε μόνο μια ζωή στη διάθεσή μας; Βλέποντας όλα αυτά που γίνονται έξω στον κόσμο πολλές φορές αναρωτιέμαι αν είμαστε αχάριστοι για το τρόπο ζωής μας. Όλοι θέλουμε περισσότερα λεφτά, περισσότερους φίλους, μια καλύτερη σχέση, μια καλύτερη οικογένεια. Κανείς δε σκέφτεται πως άλλοι εκεί έξω δεν έχουν τίποτα από όλα αυτά;
Δε θέλω να κάτσω να γράψω ένα μελοδραματικό κείμενο που θα μας κατηγορώ για την άπειρη αχαριστία μας... Απλά είναι στιγμές που σκέφτομαι πως είναι η ζωή μου και αναρωτιέμαι αν την εκτιμάω αρκετά. Ναι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πολύ περισσότερες δυνατότητες από μένα, περισσότερη δύναμη, περισσότερα χρήματα. Αλλά ποιος μου εγγυάται πως αυτοί είναι πιο ευτυχισμένοι από μένα; Στον αντίποδα των παραπάνω ανθρώπων είναι κάποιοι άλλοι... Κάποιοι που έχουν χάσει δικούς τους ανθρώπους, κάποιοι που είναι μόνοι τους, κάποιοι που είναι τόσο βαθιά πληγωμένοι που δεν έχουν καν την πολυτέλεια σαν εμένα να σκέφτονται τι θέλουν από τη ζωή τους και τι όχι.
Η αλήθεια είναι πως και μεις λόγω αυτής της κατάστασης που επικρατεί στη χώρα έχουμε ξεχάσει τα θέλω μας, τα όνειρα μας, ή δεν έχουμε μπει καν στον κόπο να βρούμε ποια είναι αυτά. Πλέον καθόμαστε και αναλύουμε με ποιόν τρόπο θα επιβιώσουμε, ποιος είναι ο ευκολότερος τρόπος να βγάλουμε τα προς το ζην, ποιος επαγγελματικός τομέας έχει αυτή τη στιγμή μεγαλύτερη ζήτηση. Εκατοντάδες παιδιά εγκαταλείπουν τα όνειρα τους γιατί αν τα ακολουθήσουν θα μείνουν άνεργοι. Και αν κάτσεις να το σκεφτείς και συ, πιθανότατα κάνεις κάτι που θα ήταν σε δευτερεύουσα μοίρα αν είχες πραγματικά την ευκαιρία να κάνεις αυτό που θέλεις. Προσωπικά τουλάχιστον, αν δεν είχα το άγχος για το αν θα έχω δουλειά στο μέλλον (που και πάλι κανείς δε μπορεί να μου εγγυηθεί πως θα έχω) δε θα ήμουν στον πανεπιστήμιο που είμαι τώρα και κατά πάσα πιθανότητα θα σπούδαζα κάτι τελείως διαφορετικό, κάτι που θα γέμιζε τη ζωή μου και θα με έκανε να θαυμάζω τον εαυτό μου. Κάτι που θα είχε σχέση με την τέχνη... 
Από την άλλη, αν είχα χρήματα δε θα τα ήθελα και τόσο για να αγοράζω ακριβές τσάντες και άλλα υλικά αγαθά που μπορώ να έχω πρόσβαση και τώρα. Να μπορώ να ταξιδεύω θα ήθελα. Να βλέπω ένα μέρος που μου αρέσει και να μη χρειάζεται να σκέφτομαι πόσο μακριά είναι, πόσο θα κοστίσουν τα εισιτήρια και πόσο τα ξενοδοχεία. Απλά να μπαίνω σε ένα αεροπλάνο και να πηγαίνω... Με κάποιο άτομο που αγαπώ.
Και σ'αυτό το σημείο θα γράψω για το πραγματικό νόημα της ζωής κατά τη δική μου, πολύ προσωπική άποψη: να έχεις ανθρώπους δίπλα σου. Να έχεις μάτια που σε κοιτάζουν με αγάπη, που σε θέλουν μέσα στη ζωή τους και που θα τους λείψεις αν φύγεις  Ανθρώπους να σου μαθαίνουν πράγματα και να σου λένε ιστορίες για τη ζωή τους και να κάνουν τη δική σου καλύτερη κάθε μέρα. Ανθρώπους που πονάς όταν μαλώνετε και όταν σου λείπουν. Είτε αυτή είναι η οικογένεια σου, είτε οι φίλοι που διάλεξες να είναι πλάι σου, είτε ο σύντροφος που θα έχεις στο πλευρό σου για την υπόλοιπη ζωή σου. Λυπάμαι όλους αυτούς που ζουν με τα λεφτά τους και δεν έχουν κανέναν δίπλα τους, γιατί οι πραγματική ευτυχία γεννιέται μέσω των ανθρώπων. Όσο πιο γρήγορα το εμπεδώσουμε αυτό, τόσο το γρηγορότερο θα γίνει η ζωή μας καλύτερη.

Έρωτας...

Έρωτας...Ίσως η αγαπημένη μου λέξη. Ή έστω μια από τις αγαπημένες μου. Δε ξέρω αν θα μπορούσα εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος να δώσει έναν ορισμό γι'αυτήν την κατάσταση. Μάλλον επειδή για τον καθένα μας σημαίνει κάτι διαφορετικό. Το κύριο χαρακτηριστικό του είναι πως δεν αφορά μόνο τους ανθρώπους. Υπάρχουν άπειρες μορφές έρωτα. Είναι δυνατό να ερωτευτείς ένα τραγούδι, ένα απόσπασμα από κάποιο ποίημα, ένα απόφθεγμα, τη μελωδία που άκουσες κάπου, κάποτε και που δε ξέρεις το όνομα της ωστόσο μπορείς να την επαναφέρεις στο μυαλό σου και να τη σιγοτραγουδήσεις ακόμη και αν την άκουσες μόνο μια φορά. Τη θυμάσαι επειδή την ερωτεύτηκες. Επειδή σου θυμίζει κάτι ή κάποιον.
Φυσικά, η μορφή του έρωτα που αφορά κάποιο πρόσωπο είναι η πιο δυνατή και αν θέλετε, η πιο περίπλοκη, γιατί πλέον δεν έχουν σημασία μόνο τα δικά σου αισθήματα αλλά και του ανθρώπου στον οποίο απευθύνονται. Ο έρωτας για κάποιον άνθρωπο, όταν είναι μονόπλευρος μπορεί να σε οδηγήσει σε μια πολύ δύσκολη, μέχρι και αυτοκαταστροφική κατάσταση. Πάντα αναλόγως με την ένταση και το βάθος αυτού του συναισθήματος. Σ'αυτήν την κατηγορία συγκαταλέγεται ο εμμονικός έρωτας, μια μορφή επικίνδυνη. Το να έχεις μόνο ένα άτομο στο μυαλό σου, κάθε σου σκέψη, κάθε σου κίνηση να έχει σχέση με αυτόν, να παρακολουθείς κάθε του κίνηση, να προσπαθείς να μεταφράζεις τη συμπεριφορά του σε κάτι που να αφορά εσένα, να μη θες να ασχολείσαι με τίποτα άλλο παρά μόνο μ' αυτό και στο τέλος να μη βλέπεις καμία ανταπόκριση. Σκληρό. 
Το θέμα είναι πως αν βρίσκεσαι σε μια τέτοια δύσκολη κατάσταση πρέπει να σφίγγεις τα δόντια και να παίρνεις την απόφαση να ξεφύγεις από αυτήν. Ο έρωτας είναι και πρέπει να είναι ένα όμορφο συναίσθημα που να σε αναζωογονεί, να σε κάνει να νιώθεις καλύτερα και όχι να υποφέρεις. Άνθρωποι που συγχέουν τα αισθήματα που επιφέρει μια απόρριψη με αυτά του έρωτα κάνουν λάθος. Ο έρωτας δεν πονάει, ο έρωτας θεραπεύει την ψυχή.
Πως μπορώ να ξέρω τότε πότε έχω ερωτευτεί και πότε όχι; Κατ'αρχήν για να ερωτευτείς κάποιον πρέπει να τον ξέρεις. Και όταν λέω να τον ξέρεις δεν εννοώ να τον έχεις δει κάπου και να είστε φίλοι στο facebook! Να ξέρεις τον χαρακτήρα του, τον τρόπο του. Εννοείται πως δε μπορείς να ξέρεις τα πάντα από την αρχή, απλά το νόημα που θέλω να περάσω είναι πως είναι αδύνατο να είσαι ερωτευμένος με ένα άτομο που δε ξέρεις. Ναι μπορεί να σου αρέσει, να τον βλέπεις και να χτυπάει η καρδιά σου και όλα αυτά... Μόνο που η καρδιά σου δε χτυπάει λόγω έρωτα αλλά λόγω ενθουσιασμού και πιθανότατα λόγω της βλακείας που κουβαλάς στο κεφάλι σου. Προσωπικά είμαι υπέρ του να είσαι φίλος με κάποιον προτού κάνεις σχέση μαζί του διότι κατά ένα μεγάλο μέρος ξέρεις που πας και μπλέκεις.  
Τώρα το πόσο σημαντικός είναι ένας έρωτας για σένα αυτό δεν είναι ακριβώς στο χέρι σου. Έχει να κάνει με το χρόνο που θα περάσεις με αυτό το άτομο, τις καταστάσεις, είτε ευχάριστες είτε δυσάρεστες, και γενικά σε ποιο βαθμό θα στηρίξετε ο ένας τον άλλο. Και για να μη μπερδεύεστε μερικοί μερικοί, ο έρωτας δεν είναι μόνο ροζ πούπουλα, δώρα και βόλτες μέχρι πρωίας σε νυχτερινά μαγαζιά που θα πίνετε σφηνάκια. Είναι όλες αυτές οι μαγικές συζητήσεις που θα κάνεις τα βράδια στο σπίτι, το να ζητήσεις μια βόλτα μες το χάραμα στην παραλία και κείνος να σου πει ναι, το να σε παίρνει αγκαλιά μέχρι να κοιμηθείς... Βλέπετε ο έρωτας στηρίζεται πάνω σε πολύ απλά πράγματα και όχι σε υπερπαραγωγές. Γι'αυτό δε χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια. Και κυρίως δε χρειάζεται πίεση. Θα έρθει όταν είναι να έρθει.
Τέλος,για να μη παρεξηγιόμαστε ο έρωτας δεν έχει μόνο ρόδινες μέρες. Ο έρωτας έχει καβγάδες και εντάσεις και σκληρά λόγια και εκείνον να μη σου σηκώνει το τηλέφωνο. Αλλά στο τέλος της μέρας έχει τη συμφιλίωση, έχει τις λύσεις σε όλα τα προβλήματα. Και εκεί είναι που καταλαβαίνεις πως όλο αυτό που ζεις είναι αληθινό: στο ότι θες να παλέψεις γι'αυτό και πως τελικά τα καταφέρνεις...

Σχέσεις Ρουτίνας

Δε ξέρω τι ακριβώς σκέφτεται ο καθένας μόλις βλέπει τον τίτλο "Σχέσεις Ρουτίνας''. Τι σημαίνει για τον εκάστοτε αναγνώστη η ρουτίνα μέσα σε μια σχέση; Το να έχεις συνηθίσει τον άλλο; Να τον έχεις δεδομένο; Να βαριέσαι να τον δεις επειδή τον έχεις σιχαθεί και ξέρεις πως δεν πρόκειται να σε εκπλήξει ποτέ ξανά; Δε μπορώ να γνωρίζω πως το εκλαμβάνει ο καθένας σας, μπορώ όμως να σας πω πως είναι μια μορφή αυτής της σχέσης. 

Μια σχέση που από ένα σημείο και μετά καταντάει συνήθεια είναι ''επικίνδυνη'' με την έννοια ότι δεν μπορείς να ξεφύγεις εύκολα από αυτή. Όταν μένεις με έναν άνθρωπο συνεχώς μαζί, κοιμάσαι μαζί του, ξυπνάς δίπλα του, τρώτε μαζί, πηγαίνετε γυμναστήριο μαζί, οι έξοδοι σας έχουν ως προϋπόθεση να είστε μαζί, από ένα σημείο και μετά χάνεσαι μέσα σε όλο αυτό, το οποίο μπορεί στην αρχή να είναι πολύ όμορφο και να σε γεμίζει και να αισθάνεσαι ασφαλής και πως δε χρειάζεσαι κανέναν άλλο στη ζωή σου, όμως στο τέλος χάνεις τον εαυτό σου. Από τη στιγμή που έχεις απειροελάχιστο έως καθόλου χρόνο να αφιερώσεις στον εαυτό σου και συναναστρέφεσαι με το ίδιο άτομο, αυτό θα σε ''απορροφήσει΄΄ κάποια στιγμή. Θα ξεχάσεις ποιος είσαι και πως συμπεριφερόσουν πριν μπεις σε αυτή τη σχέση και γι'αυτό ακριβώς το λόγο δε μπορείς να ξεφύγεις: γιατί πιστεύεις πως χωρίς αυτόν τον άνθρωπο δεν έχεις τίποτα άλλο. 

Το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο όταν έχεις απομακρυνθεί από τους φίλους σου απλώς και μόνο επειδή δεν έχεις χρόνο και χώρο για κανέναν άλλο. Είναι πολύ σημαντικό μέσα στη σχέση να βάζεις τα όρια σου και να κρατάς τις ισορροπίες διότι άπαξ και ένας από τους δύο αποφασίσει να απομονωθεί από το λοιπό του κοινωνικό περίγυρο εύλογα μετά αγκιστρώνεται από το σύντροφο του. Και αυτή η απαγκίστρωση μπορεί να αποβεί μοιραία για μια σχέση. Είναι, λοιπόν, απαραίτητο και όχι προαιρετικό, ο χρόνος να μοιράζεται ισάξια σε φίλους, σύντροφο και για τον εαυτό σου. Θα τονίσω το ισάξια γιατί αν δίνεται κάπου αλλού βαρύτητα μπορούν εύκολα να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις που επίσης βλάπτουν μια σχέση.

Τώρα το κομβικό σημείο στο οποίο θα σταθώ είναι πως όταν έχεις ''εγκλωβιστεί'' μέσα σε μια τέτοια σχέση δε μπορείς να ξεχωρίσεις τη συνήθεια από τον έρωτα. Δε ξέρεις αν θέλεις αυτόν τον άνθρωπο επειδή είναι η καθημερινότητα σου και θα χαλάσεις το πρόγραμμά σου αν τον αφήσεις ή αν είσαι όντως τρελά ερωτευμένη μαζί του, και σε ανάβει και τον θέλεις. Μέχρι να έρθει κάποιος να σου ταράξει τα έως τότε στάσιμα νερά σου... Και τότε τα πράγματα μπερδεύονται και μπερδεύεσαι και συ μέσα σε αυτά.

Όταν και αν σου συμβεί αυτό, να μπει κάποιος τρίτος σαν σίφουνας στη ζωή σου, σηκώνεις τα χέρια ψηλά! Από τη μία σκέφτεσαι πόσο πολύ θες να δοκιμάσεις κάτι καινούριο, νιώθεις πως η ζωή σου γίνεται ξανά συναρπαστική και τον θες, τον κοιτάς και ξέρεις πως πεθαίνεις γι'αυτό το άτομο και πως δε θέλεις να του βάζεις όρια, αλλά ..πρέπει! Πρέπει γιατί στην άλλη άκρη έχεις τη σχέση σου που σε περιμένει. Έχεις να σκέφτεσαι όλα αυτά που πέρασες μαζί του και πως η καθημερινότητά σου θα αλλάξει και πως τρέμεις να αφήσεις το σίγουρο και να πάρεις ένα ρίσκο για να δοκιμάσεις κάτι που ναι μεν σε καίει αλλά το φοβάσαι κιόλας γιατί δε μπορείς να ξέρεις την κατάληξή του.

Αυτό το νέο άτομο στην παρούσα φάση έχει το ρόλο του ξυπνητηριού. Είναι εδώ για να σου ανοίξει τα μάτια, για να σου δείξει πως δεν είσαι πια ερωτευμένη και πως αν ήσουν δε θα άφηνες κανέναν άλλο να μπει στη ζωή σου. Εσύ όμως καθώς έχεις χαθεί μέσα στη σχέση σου αρνήσαι να το παραδεχθείς,  αρνήσαι να ανοίξεις τα μάτια σου και να δεις το προφανές. Ίσως είναι επειδή αγαπάς το νυν σου και σου αρέσουν πλέον οι συνήθειές σας, όμως πίστεψέ με, μια σχέση μόνο με αγάπη μπορεί να προχωρήσει εφόσον έχεις περάσει τα 40. Όταν είσαι 20 χρονών δε σου αρκεί. Θέλεις πάθος, θέλεις εντάσεις, θέλεις να σε εκπλήσσει ο άλλος κάθε λίγο και λιγάκι. Και κυρίως θέλεις χρόνο. Χρόνο για να μάθεις τον εαυτό σου, να διαμορφώσεις την προσωπικότητα σου. 

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως δεν πειράζει αν ζήσεις μια τέτοια σχέση. Δεν είναι τόσο φρικτή όσο ακούγεται και έχει πολλά πράγματα να σου προσφέρει. Άλλωστε κάθε είδους σχέση είναι μια εμπειρία που σε βοηθάει στην επόμενη. Απλά πρέπει να είσαι προετοιμασμένη πως τέτοιου είδους σχέσεις συνήθως έχουν ημερομηνία λήξης γιατί αργά η γρήγορα θα κουραστείς. Και αν έχεις την τύχη να έρθει κάποιος να σε ταρακουνήσει, μην τον διώχνεις, χάρη σου κάνει, σε βγάζει από το λήθαργό σου. Είναι σαν να έχεις παγιδευτεί μέσα σε κινούμενη άμμο που σε πνίγει αργά και βασανιστικά και αυτός ο κάποιος σου απλώνει το χέρι για να σε βοηθήσει να βγεις. Άνοιξε τα μάτια σου, λοιπόν, στην πραγματικότητα και πάψε να εθελοτυφλείς.

Παλιά Ημερολόγια

Από αρκετά μικρή ηλικία κρατούσα ημερολόγιο. Ποτέ σε τακτική βάση φυσικά. Συνήθως ξεκινούσα να γράφω όταν έπεφτε στα χέρια μου κάποιο καινούριο και όμορφο τετράδιο με εκείνες τις μικρές κλειδαριές που όλες άνοιγαν με το ίδιο κλειδί. Συνήθως έγραφα για το σχολείο, αν σηκώθηκα στον πίνακα που είναι κατόρθωμα όταν είσαι οχτώ και δέκα χρονών ή αν μάλωσα με την αδερφή μου. Μεγαλώνοντας και μπαίνοντας στην εφηβεία άρχισα να έχω τα γνωστά προβλήματα:  διαφωνίες με τους γονείς μου, δε με θέλει ο τάδε που εγώ κόβω φλέβα, κανείς δε με καταλαβαίνει, η ζωή μου ένα δράμα και οι γνωστές βλακείες που τότε όμως φάνταζαν βουνό. "Σοβαρό" ημερολόγιο, με την έννοια ότι έγραφα σε πιο τακτική βάση και δε με απασχολούσε αν η μαμά έκανε φακές αντί για σουβλάκια που ήθελα εγώ, ξεκίνησα να γράφω στο λύκειο. Και ναι ήταν η εποχή που γνώρισα τον πρώτο μου δυνατό έρωτα. Αυτό το ημερολόγιο βρήκα λίγες μέρες πριν και έγινε η αιτία αυτού του κειμένου.

 Είναι ωραίο να διαβάζεις παλιά ημερολόγια. Μέσα από τα λόγια που έγραψες εσύ κάποια χρόνια πριν αρχίζεις να θυμάσαι τον εαυτό σου. Πως ήσουν, τι σε προβλημάτιζε τότε και κυρίως πόσο διαφορετικό είναι εκείνο το άτομο που έγραφε τότε με αυτό που διαβάζει τώρα. Αν δεν παρατηρείς καμιά διαφορά, μάλλον κάπου έκανες λάθος μεγαλώνοντας... Διαβάζοντας τα δικά μου κείμενα συνειδητοποιώ πόσο πιο απλά και ξεκάθαρα βλέπω πλέον τα πράγματα (και μιλώ για τον τομέα των σχέσεων γιατί αυτό αφορούσε το ημερολόγιο μου). Ώρες-ώρες εύχομαι να ήξερα αυτά που ξέρω τώρα ώστε να αποφύγω όλη αυτήν τη δραματοποίηση των γεγονότων ή έστω να ήταν κάποιος να μου πει πως τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά για να κάθομαι και να τα υπεραναλύω σε δεκάδες λευκές σελίδες. Από την άλλη χαίρομαι γιατί αυτά που έπαθα τότε με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι τώρα. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Αν δεν έχεις εμπειρίες στο θέμα των προσωπικών σχέσεων δε μαθαίνεις και έτσι καταλήγεις να κάνεις συνέχεια τα ίδια λάθη απλά με διαφορετικό άνθρωπο. Κάθε μα κάθε φορά που ξεκινάς μια καινούρια σχέση σκέφτεσαι ''να μην κάνω αυτό και εκείνο που έκανα στον πρώην μου'' σκεπτόμενη πως όσο ζεις μαθαίνεις και πως είναι ρεζίλι να κάνεις τα ίδια που μετέτρεψαν την προηγούμενη σου σχέση σε ένα φιάσκο. Δυστυχώς όμως αυτό δεν είναι απόλυτο για τον απλούστατο λόγο ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και τον ενοχλούν διαφορετικά πράγματα.

Συμπέρασμα: όσο πιο πολλά τα λάθη τόσο πιο μεγάλη η εμπειρία στην αποφυγή τους! Οπότε μη διαβάζεις το ημερολόγιο σου και κατηγορείς τον εαυτό σου για τις χαζομάρες που έκανες τότε και έχασες τον τάδε. Κούνα συμπονετικά το κεφάλι στον παλιό σου εαυτό και ευχαρίστησε τον σιωπηρά που σε βοήθησε να ξέρεις -στο περίπου- τι να κάνεις τώρα.